(Pablo Neruda’nın yankısıyla)

Buraya kadarmış diyorsun,

sanki kavgadan geriye yalnızca bir gölge kaldı.

Sanki pankartlar sustu,

sloganlar taş oldu dilinde.

Bir vakit

sokağın damarlarında yürüyen o ateşli kalbin

şimdi yorgun,

sessiz,

ve yalnız.

Ama sor kendine, yoldaş:

Sömürü bitti mi gerçekten?

Her kapıya adalet geldi mi?

Kadınlar artık öldürülmüyor mu,

analardan saç telleriyle birlikte umutlar da sürüklenmiyor mu yerlerde?

Zulüm çoğaldı.

Firavunlar çoğaldı.

Ve biz,

geri çekildik.

Kalanlarla, kırık dökük umutlarımızla.

Şimdi herkes yüreklerinin aralıklı kapısından bakıyor dünyaya.

Bakıyor, ama görmüyor.

Görse bile susuyor.

Susuyor, çünkü yorulmuş.

Ama yorgunluk, yoldaş, zulmün en iyi dostudur.

Bir halk, açlığa alıştırılmışsa,

bir anne gözyaşına,

bir çocuk korkuya,

o halk ölmüyor — yavaşça öldürülüyor.

Ve biz, o ölümü seyrediyoruz.

Seyrediyoruz çünkü elimiz titriyor.

Ama eller susarsa,

kim dokunacak yaraya?

Ben halkım, ben denizim, ben Pirim, Kaypakkayayım.

Benim damarlarımda

kölelerin sessizliği dolaşmaz artık.

Ben o sessizliği kırmak için doğdum.

Bir şiirle,

bir haykırışla,

bir adımın yankısıyla bile

bu dünyayı değiştirmek için.

Ayağa kalk, kardeşim.

Sesin yitmişse, fısılda.

Ellerin kırılmışsa, kalbini uzat.

Yalnızsan, gökyüzünü çağır — çünkü o hâlâ bizimdir.

Ve unutma:

hiçbir devrim bir anda doğmaz.

Önce bir insanın içinde uyanır,

sonra bir halkın kalbinde büyür.

Buraya kadarmış diyenlere söyle:

Daha yeni başlıyoruz.

Çünkü her suskunluk,

yeniden doğan bir çığlığın toprağıdır.

---

Erdal Ekinci